Uit volle borst
Op een vroege lentedag was ik in onze kleine tuin aan de slag. Beetje hier en daar wat oude takken weghalen, een perkje opruimen enz. Ik zat gehurkt om een plekje te zoeken voor één van mijn vogeltjes uit klei, dat ik op dunne houten pootjes in de grond wilde steken, toen ik vanuit mijn rechterooghoek wat zag bewegen. Ik keek op en daar zat het mini-roodborstje me aan te kijken vanuit de wilgenboom.
We hebben twee roodborstjes in de tuin, een rond dikkertje dat stevig op zijn pootjes tussen de bloempotten dribbelt en dan dit fijne smalle exemplaar waarvan je je afvraagt hoe het in hemelsnaam de nacht doorkomt met zo'n klein lijfje.
Daar zat het dus, op een meter of twee van mij, nieuwsgierig te kijken, alsof het zich afvroeg wie of wat ik was en wat ik in haar tuin deed. Dat heb ik met zo'n ontmoetingen altijd: wie ontmoet wie? In wiens thuisplek zijn we? Betreedt het vogeltje mijn tuin, of kom ik in haar territorium? We leven samen natuurlijk, delen dezelfde plek, maar zijn wel van verschillende werelden. Net daarom ontroert zo'n ontmoeting mij altijd. Omdat de meeste vogeltjes schrikachtig wegvliegen, dus als er dan eentje blijft zitten en je kan dat naar hartenlust bekijken, dan maakt mijn hart altijd een sprongetje. Ik probeerde me zelf zo stil mogelijk te houden en ging dan ook quasi onzichtbaar verder wat rommelen met de vogeltjes uit klei op hun stokjes.
Plots was de lucht gevuld met helder en vastberaden vogelgezang.
Het klonk van dichtbij.
Ik vermoedde dat er zich nog een ander vogeltje in de wilg schuilhield. Mijn nieuwsgierigheid deed me rechtop staan om beter te kunnen kijken waar het vandaan kwam. Ik kon echter geen enkel ander vogeltje bespeuren. Tot mijn grote verbazing was dat prachtige kleine roodborst-lijfje aan het trillen en rondom het bekje was het een en al actie. Het was uit dit kleine ding dat dat stoere, krachtige gezang kwam.
Uit volle borst, zonder ook maar iets in te houden, liet het mij zien 'kijk, zo doe je dat'.
Wauw, wat een geschenk. Daar op nog geen twee meter van mij zat dat frêle ding haar prachtige lied te zingen. Ik wilde het moment lang laten duren, in een doosje steken, om op een druilerige dag waarop alles tegenzit dit weer mee te kunnen maken. Ik kon niet anders dan in stilte een gesprek met haar te beginnen en te vertellen hoe magisch ik haar vond.
En even plots als het gekomen was, was het moment weer voorbij. Een paar dagen later las ik op het internet dit mini-verhaal en dacht 'ja, dat is het helemaal, zo voelde het.'
“A religious teacher used to talk every morning to his disciples.One morning on the platform, he was just about to begin when a little bird came and began to sing, and sang with full heart. Then it stopped and flew away and the teacher said: the sermon for this morning is over.”
